Over de impact van het op jonge leeftijd verliezen van een ouder. Herkenbaar? In mijn praktijk kan je er mee aan de slag in een contextueel creatief traject. ‘Omdat verlies niet het laatste woord heeft’.
Sjoukje: Verlaat Verdriet
Sjoukje was 9 jaar toen haar moeder overleed. ‘Vanaf dat moment stopte ook mijn kind-zijn’, verwoordt ze. Sjoukje werd een echte doe-het-zelver, die vrijwel niet om hulp vroeg, hard werkte en weinig stilstond bij haar gevoelens. Het verdriet over het verlies van haar moeder ging ondergronds. ‘In die tijd werd er amper over dat soort zaken gesproken’, verklaart Sjoukje. ‘Het was: we moeten doorgaan, vooruit kijken, niet bij de pakken neerzitten’. Op haar 29e lukt het allemaal niet meer en meldt ze zich aan met burn-outachtige klachten.
Sjoukje blijkt te kampen met de gevolgen van opgeschorte rouw. Daarom zetten we een contextueel creatief traject in; we plaatsen moeder in de context van haar familie en haar tijd en daarmee kan Sjoukje ook háár plek als dochter weer innemen.
In haar beeldend werk is het aanvankelijk donker, er is weinig kleur en vorm. Dat is logisch; opgeschorte rouw betekent ook (deels) opgeschorte identiteit. Maar doordat het verhaal verteld en verbeeld wordt, kan Sjoukje dat deel van haar jeugd langzaam maar zeker integreren met haar identiteit. Dit brengt haar meer in balans. Als laatste maakt ze een heel eigen beeld rondom het thema moeder/dochter.