Nog één keer en dan is het echt over. Droom verwezenlijkt, gebouwd, uitgebouwd en afgebouwd. Een eigen praktijk.
Een plek waar twintig jaar lang veel mensen me hebben toegelaten in hun ergste nachtmerries. Waar we samen hebben gekeken naar de puinhopen van het leven, naar brokstukken van fundamenten. Waar is gerouwd, waar woorden zijn gegeven aan waarover zolang gezwegen werd. Waar puinhopen in de loop van de tijd konden veranderen in wilde bloementuinen.
Waar de Annika’s van de wereld in contact kwamen met hun éigen versie van Pippi Langkous. Waar ik meehielp, samen in de drek, in het water, maar ook samen uit het water. Waar mijn rol veranderde van zeer nabij naar hartstochtelijk supporter aan de kant en later naar stille betrokkene, die in haar hart feestjes vierde en viert als er vleugjes leven van voormalige cliënten voorbij komen. Cliënten die hun leven op de rit hebben gekregen, zijn gaan leven met minder ballast, tot bloei zijn gekomen en hun eigen tuin vorm en inhoud hebben gegeven.
Man, wat heb ik hartstochtelijk van dit werk gehouden en wat ben ik innig dankbaar dat een verlangen dat al zo lang sluimerde, zo heeft kunnen groeien. In mijn wildste dromen had ik niet verwacht een eigen praktijk te hebben en dan de laatste tien jaar ook nog in één van de mooiste gebouwen van Leeuwarden.
Ik houd van dit werk waarin ik me ten diepste gedragen weet door de beste therapeut, die me herhaaldelijk veel wijsheden heeft ingefluisterd. Samen met die therapeut, voor mij de Schepper van de mens, ben ik dit grote avontuur aangegaan. En er was geen dag hetzelfde.
Soms zaten we stuiterend om de stamtafel; zoveel her- en erkenning, zoveel puzzelstukjes vielen op hun plek. Een andere keer was het stil. Waren er geen woorden, tenminste: niet hoorbaar. En best vaak was er verbolgenheid. Een oud woord, voor…tsja, noem het intense woedepijn om weer een vertrapte kinderziel. Dan zat ik inwendig te knarsentanden: hoe kún je iemand dit aandoen? en greep ik terug op mijn diepste drijfveer: weigeren te geloven dat ellende het laatste woord heeft.
Met al deze indrukwekkende bagage in mijn levenskoffer sluit ik maandag definitief de deur van Bij de Jabbok in Leeuwarden. Alleen de deur. Want Bij de Jabbok zit in mij, ben ik. Niet omdat het mijn werk is, maar omdat ik zolang ik leef, hoop te blijven geven vanuit mijn hart dat nu eenmaal hartstochtelijk houdt van wilde bloementuinen en daarvoor graag de handen in de modder steekt, ondersteunt bij het zaaien en (in stilte) juicht bij de oogst.