Op 1 januari 2022 wordt mijn praktijk 18 jaar! En daarmee is hij dan eindelijk volwassen. Tijd dus om op eigen benen te gaan staan.
Wat betekent dat? Dat betekent concreet dat vanaf die datum sessies niet langer deels (!) worden vergoed door de zorgverzekeraar.
Waarom niet meer? 18 jaar heb ik mijn best gedaan aan alle eisen te voldoen: bijscholen, studeren, verzekeringen, keurmerken, nog meer verzekeringen, nog meer keurmerken. Lid van een tweede beroepsvereniging, naast de ene die er al was. Het voldoen aan regelgeving en wetten, die ook gelden voor eenmansbedrijven zoals die van mij. Alles om maar te zorgen dat cliënten (deels) werden vergoed. Maar de verhouding is zoek. Zeven jaar geleden werd me al verteld dat de verhouding tussen overhead en therapie uit balans was. Dat is alleen maar toegenomen.
Houdt de praktijk ook op? Nee, daarvoor vind ik jullie, de cliënten, te leuk, te boeiend, houd ik te veel van mijn werk, is mijn passie voor Bij de Jabbok en haar missie te groot.
Wat dan? Ik kies vanaf die datum voor een tussenjaar, een sabbatsjaar. Dat betekent dat ik in 2022 de praktijk voor twee dagen ‘on hold’ zet en nog één dag praktijk voer. Dat zal afwisselend de maandag, dinsdag en soms de woensdag zijn, afhankelijk van ieders mogelijkheden.
Dus: ben jij cliënt of ben je cliënt geweest en wil je toch in 2022 (blijven) komen? Dan kan dat!
Kom je er financieel niet uit door het wegvallen van de gedeeltelijke vergoeding? Blijf dan niet stilzwijgend weg; we vinden een oplossing!
Waarom een sabbatsjaar van mijn praktijk? Ik heb sinds de start van Bij de Jabbok altijd doorgewerkt. En sinds ruim een jaar een baan erbij in Trauma Centrum Nederland. Dat is veel en intensief werk waar ik ongelooflijk van houd, omdat ik hardnekkig blijf geloven dat ellende niet het laatste woord heeft.
Maar: Ik ben ook een kunstenaar, die droomt van het werken met textiel. Om er kleding van te maken, maar ook om haar verhaal in stof uit te drukken. Om ook op die manier mensen te prikkelen, te bemoedigen, te inspireren.
Want: Vlak vóór corona rondde ik de 2-jarige opleiding tot textielkunstenares af. Al die tijd werkte ik aan mijn thema met als titel: Code Oranje. Over het verliezen van veiligheid. Ik sloot mijn traject af met de titel: Code Geel. Over thuis komen. De expositie ligt op de plank. Toen afgelast, maar tastbaar aanwezig. Een belofte en ik hoop dat er meer volgen.
En daarna? Als ik terugkijk, zie ik hoe bijzonder mijn leven en werk is geleid door ‘bid en werk’. Ik vermoed dat ik het niet kan laten om de missie en visie van Bij de Jabbok uit te leven: ‘Bij de Jabbok water in wijn veranderen’. In welke vorm: ik laat me graag verrassen en houd je op de hoogte!