Bij de contextuele benadering staat de balans tussen geven en nemen in de generaties centraal. We starten met het in kaart brengen van de familie(lijnen) en staan stil bij terugkerende patronen in de generaties. We inventariseren de mogelijke tekorten en gaan op zoek naar hulpbronnen om vastgelopen contacten op te helderen dan wel in beweging te krijgen. De Hongaars-Amerikaanse psychiater Iván Böszörményi-Nagy is de grondlegger van deze benadering.
Aanvullende methodiek bij de contextuele benadering is Een taal erbij. Hierin wordt gebruik gemaakt van duplo-poppetjes. Zij maken zonder veel omhaal van woorden familieverhoudingen èn balansen zichtbaar. Dit leidt vaak snel tot inzicht, waardoor beweging kan ontstaan in relaties.
Marjolein: toch aan de studie
Als klein meisje had Marjolein het niet gemakkelijk. Haar vader was veel afwezig en moeder was veeleisend. Marjolein deed het niet snel goed. Dat maakte haar onzeker en bang om risico’s te nemen. Ook nu Marjolein volwassen is, laat ze haar moeder nog erg bepalen wat ze wel en niet doet. Haar moeder zit als het ware op haar schouder. In contextuele therapie zetten we met behulp van de methodiek Een taal erbij de situatie neer. Daarbij zetten we moeder in háár context: uit wat voor gezin komt zij? Hoe komt het dat zij zoveel moeite heeft om haar dochter los te laten? Marjolein heeft geen idee. De vragen uit de therapie maken haar nieuwsgierig en we spreken af dat ze hierover in gesprek gaat met haar moeder. Moeder blijkt verrast over dit initiatief. Het gesprek leidt tot meer contact en uiteindelijk tot meer begrip tussen moeder en dochter. Daardoor kunnen ze elkaar beter los laten. Marjolein heeft zich inmiddels opgegeven voor een studie die ze altijd al wilde doen, maar waarvan moeder had gezegd dat ze dat niet zou kunnen.
(Marjolein is een gefingeerde naam)